Ҷамбул Ҷабаев бешубҳа яке аз ситораҳои дурахшони осмони шеъри қазоқ аст. Асарҳои ӯ доираи васеи мавзӯъҳоро дар бар мегиранд, аз мулоҳизаҳои лирикӣ дар бораи ҳает ва муҳаббат то эпосҳои қаҳрамонона дар бораи баторҳо. Аммо саҳми ӯ дар шеъри замони ҷанг махсусан назаррас аст. Шеърҳои Ҷамбул, ки дар солҳои ҷанги Бузурги Ватанӣ навишта шудаанд, қисми ҷудонопазири таърих ва фарҳанги умумии мо гардиданд.

Ҷанги Бузурги Ватанӣ барои ҳамаи халқҳои Иттиҳоди Шӯравӣ озмоиши вазнин буд. Халқи қазоқ дар ғалаба бар фашизм саҳми бузург гузоштааст. Ва овози Ҷамбул Ҷабаев дар ин замони душвор ба яке аз баландтарин ва илҳомбахштарин табдил ефт.

Шеъри ӯ дар мубориза бо душман ба як навъ силоҳ табдил ефт. Шеърҳои Ҷабаев, ки пур аз ватандӯстӣ ва муҳаббат ба Ватан буданд, рӯҳияи ҷангии сарбозони шӯравиро баланд мебардоштанд, онҳоро ба қаҳрамонӣ илҳом мебахшиданд. Вай дар бораи ҷасорату қаҳрамонии ҷанговарони шӯравӣ, дар бораи шикастнопазирии рӯҳияи халқи рус навиштааст.

Дар шеъри замони ҷанг Ҷамбул Ҷабаев ба мавзӯъҳои зерин муроҷиат кардааст::

– Муҳаббат Ба Ватан, омодагӣ ба ҳимояи Он аз душманон.

Ӯ ба қаҳрамонии сарбозони шӯравӣ, ҷасорату фидокории онҳо суруд мехонд.

– Нафрат ба истилогарони фашистӣ.

Ба дили одамон эътимод бахшид, ки душманро мағлуб кунанд.

Тасвирҳое, ки дар шеъри ҳарбии ӯ зуд-зуд пайдо мешаванд:

– Батырҳо: Симои батыри қазоқ, муҳофизи замини худ, рамзи ҷасорату мардонагӣ мегардад.

Ватан-модар: Симои Ватан-модар, ки сарбозон барои он меҷанганд, барои инсон ҳама чизи азизро таҷассум мекунад.

Душман: Симои душман, одатан, бо рангҳои торик ранг карда мешавад, ки бераҳмӣ ва ғайриинсонии онро таъкид мекунад.

Шеъри Ҷамбул Ҷабаев дар таҳкими рӯҳияи ҷангии сарбозони шӯравӣ нақши муҳим бозид. Шеърҳои ӯ дар митингҳо хонда мешуданд, дар рӯзномаҳо нашр мешуданд, онҳоро аз ед меомӯхтанд. Онҳо қисми ҷудонопазири ҳаети ҷабҳа гардиданд, ки дар дили ҷангиен эътиқоди пирӯзӣ доштанд.

“Шеъри ишқ ва ғазаб”: дар ин асар шоир эҳсосоти худро дар бораи ҷанг, оқибатҳои фоҷиабори он ва муҳаббати беохир ба Ватан изҳор Кардааст.

“Дар соати Даъвати Сталин”: Дар ин шеър Ҷамбул ҳамаро даъват мекунад, ки Ба ҳимояи Ватан бархезанд, ба даъвати сардор посух диҳанд.

“Ленинградҳо, фарзандони ман”: Ба устувории ленинградҳо, ки шаҳри худро аз муҳосираи фашистӣ ҳимоя мекарданд, Бахшида шудааст.

Шеъри Ҷамбул Ҷабаев дар дили одамон изи амиқ гузошт. Шеърҳои ӯро имрӯз ҳам мехонанд ва аз нав мехонанд, онҳо наслҳои навро илҳом мебахшанд. Асарҳои ақин қисми ҷудонопазири мероси фарҳангии Қазоқистон ва Тамоми Иттиҳоди Шӯравӣ гардиданд.

Мавзӯъҳое, ки Ҷамбул Ҷабаев ба миен меорад, дар ҳама давру замон муҳим аст: муҳаббат ба Ватан, қаҳрамонӣ, инсоният. Шеърҳои Ҷамбул Ҷабаев пур аз ҳикмат мебошанд, онҳо ба мо меҳрубонӣ, раҳмдилӣ, эҳтиром ба пиронро меомӯзонанд. Забони шеъри Ҷамбул Ҷабаев бой ва ифодакунанда аст, он ба мо имкон медиҳад, ки фарҳанг ва анъанаҳои халқи қазоқро амиқтар фаҳмем.

Ҷамбул Ҷабаев шоири барҷастаест, ки бо эҷодиети худ ба рушди адабиети қазоқ саҳми бебаҳо гузоштааст. Шеъри ӯ, алахусус лирикаи ҳарбӣ, рамзи ҷасорат, истодагарӣ ва ватандӯстӣ гардид. Номи Ҷамбул Ҷабаев то абад дар хотираи мо ҳамчун рамзи рӯҳи шикастнопазири мардум боқӣ хоҳад монд.

Аксҳо: аз манбаъҳои кушода

Тарҷума бо Истифода Аз Тарҷумони Yandex